De Darwin un mer Pälzer

 

 
De Dawin sat, die Menschheet zamme
Dät allegar vum Aff abstamme.
Ehr Leit, ich meen, das do wär frech
Un noch dezu e scheißlich Blech;
Der raulig Darwin, der verdammt,
Der meent, weil er vum Aff abstammt,
Wär unsereener grad so gut
Nor Affefleesch un Affeblut.

Hätt sich der Mann die Mih genomm
Un wär emol eriwer komm'
Un hätt uns Pälzer Leit betracht,
Dann hätt' er kee so Sprich gemacht.

Dann Leit wie meer - so stramm und stracks,
So scheen gebaut un hoch gewachs',
Mer sin vum liewe Gott geschaff,
Do stammt kee Duppe vume Aff;
Do sieht mer schun an jedem Hoor,
An jeder Schrumpel, jeder Por':
Das do is Hochzucht, das is Rass',
Is Vollblut allererschter Klass'.

Doch wammer sich erscht iwerle't,
Was mer for Weibsleit han, for Mäd,
Wie lieb die sin, wie flott un frei,
Wie goldig un wie hibsch debei,
Rotbackig, herzhaft un gesund,
Schwarzhoorig, bräunlich, rot un blund,
Mit Dauerwelle odder glatt
Un was mer die so geere hat
Un wie se - ach - so lieb em kisse
Un dodebei dann denke misse
So mitte bei der Kisserei,
's wär Affeschnußgeschmack debei-
Dann werds em klor in diefschter Seel:
Der Darwin war e groß Kamel.
 

 
Gedicht und Bilder aus Paul Münch -
Mei' Herzerweiterung.
Feldpostausgabe, Kaiserslautern, Dezember 1940
 

zurück